oi 2 planhtes

Μια φορά και πολλούς καιρούς πριν, υπήρχαν δυο πλανήτες μόνο σε ολόκληρο τον ουρανό μας. Ο πλανήτης Χειμώνας και ο πλανήτης Καλοκαίρης.

Ο πλανήτης Καλοκαίρης είχε τα πιο εξωτικά ηλιοβασιλέματα με την πιο ευφάνταστη χρωματική παλέτα. Τα κάστρα του ήταν χτισμένα από άμμο και νερό και οι κάτοικοι περνούσαν όλη τη μέρα τους στη θάλασσα. Η πιο ωραία παραλία από όλες ήταν η Μακρινή. Πρόκειται για την μεγαλύτερη λευκή αμμουδιά και τα πιο τιρκουάζ νερά που έχει δει ανθρώπου μάτι. Εκεί, κάτω από ένα πελώριο φοινικόδεντρο, έπινε το δροσερό κοκτέιλ του από ζουμερά φρούτα ο Αστραφτεράκης-γιος του Ήλιου και της Φωτιάς, παρακαλώ!

Ο Αστραφτεράκης ήταν πολύ ξεχωριστός. Είχε την πιο χρυσαφένια επιδερμίδα και δυο μάτια ουρανούς ξάστερους, καλοκαιριασμένους. Η αγκαλιά του μύριζε σαν φρεσκομπανιαρισμένο μωράκι και η φωνή του καταπραϋντικό ήτανε για κάθε είδους πόνο. Ήταν πολύ αγαπητός στον περίγυρό του και όλα τα κορίτσια ήταν ερωτευμένα μαζί του. Γι' αυτό οι φίλοι του τον αποκαλούσαν κοροϊδευτικά Πρίγκιπα-κι ας μην είχε ευγενική καταγωγή. Κι εκείνος περνούσε παιχνιδιάρικα το χέρι του μπροστά από το στόμα του και γελούσε με την καλοσύνη μικρού παιδιού.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο κανονικό του όνομα. Οι γονείς του αποφάσισαν να τον ονομάσουν έτσι επειδή από όταν ήταν ακόμα μωρό, ο Αστραφτεράκης κάθε που ήταν χαρούμενος και η καρδούλα του ήταν ευτυχισμένη, απελευθέρωνε μια εξαιρετικά φλογοβόλα λάμψη. Τόσο δυνατή ήταν που τις νύχτες μπορούσε κανείς να τη δει από μίλια μακριά. Ακόμα και από τον πλανήτη Χειμώνα.

Ο πλανήτης Χειμώνας είχε πύργους κατασκευασμένους από πάγο, βαλμένους στις κορυφές των πιο ψηλών λόφων. Σαν τους πύργους των παραμυθιών. Δεν υπήρχαν όμως ούτε βασιλιάδες ούτε πριγκίπισσες μαγεμένες. Εκεί οι μέρες ήταν αποχρωματισμένες και ατμοσφαιρικές, αγριεμένος βλέπεις ο καιρός. Τα σύννεφα σαν παραγεμισμένα μαξιλάρια, έπαιζαν μαξιλαροπόλεμο και κάθε τόσο άσπρα πούπουλα χόρευαν βαλς με τον άνεμο.

Στην άκρη της μεγάλης πλατείας ήταν που έφτιαχνε έναν στρουμπουλό χιονάνθρωπο η Σκοτεινούλα-κόρη του Αγέρα και της Σελήνης, βεβαίως. Η Σκοτεινούλα πήρε το όνομά της λόγω των σκουρωπών χαρακτηριστικών της και λόγω της κάπως απόμακρης φύσης της. Είχε και ένα διαμαντένιο δάκρυ κρυσταλλωμένο στην εσωτερική γωνία του αριστερού της ματιού, από γεννησιμιού της. Όλοι έλεγαν ότι ήταν ένα κακοβαλμένο σημάδι, όμως εκείνη ήξερε ότι ήταν το κάλεσμά της για το «Άλλο Κομμάτι».

Μια βροχερή μέρα ήταν που είδε ένα μπαλόνι να υψώνεται στον ουρανό και αποφάσισε να το κυνηγήσει. Όμως όπως έτρεχε, το φόρεμά της μπερδεύτηκε στα γρανάζια του πλανήτη Χειμώνα. Στην προσπάθειά της να απελευθερώσει το μαγκωμένο ύφασμα, τελικά κατάφερε να χαλάσει την τροχαλία και να βγάλει τον πλανήτη Χειμώνα εκτός τροχιάς. Πολλά αστέρια αργότερα, ο πλανήτης Καλοκαίρης έμελλε να είναι αυτός που θα σταματούσε την αλλοπρόσαλλη πορεία του πλανήτη Χειμώνα.

Ένα δυνατό τράνταγμα ξύπνησε τον Αστραφτεράκη και τους κατοίκους του πλανήτη Καλοκαίρη. Η Σκοτεινούλα στεκόταν μπροστά του. Ήταν ακριβώς όπως τον είχε φανταστεί. Τον αναζητούσε πολύ συχνά στα όνειρά της. Αλλά και ένα βράδυ που ατένιζε νότια, είχε δει την λάμψη του και ήξερε ότι εκείνος ήταν γι' αυτήν, ο Πρίγκιπας.

«Μου έλειψες», του είπε. Όμως εκείνος δεν την κατάλαβε αμέσως. Χρειάστηκε να πλησιάσει αρκετά ώστε να δει την μορφή του μέσα στο «σημάδι» της. Τότε οι δυο σκιές γινήκαν μία και το «σημάδι» της κύλησε και πότισε το χώμα και για πάντα ένωσε τους δυο πλανήτες.

Και έζησαν αυτοί καλά, μα κυρίως μαζί, πολλά καλοκαίρια ακόμα και πολλούς χειμώνες και πολλές ενδιάμεσες εποχές που αργότερα τα εγγόνια τους ονόμασαν άνοιξη και φθινόπωρο.