O 8hsauros tou ouraniou toksou

«Ώστε αυτή είναι η άκρη του κόσμου», μονολόγησε. «Ολόκληρη τη ζωή μου πάλευα με σειρήνες και ερινύες και στοιχειά. Κολύμπησα στα αβαθή νερά των φόβων μου…Παγιδεύτηκα σε κρυμμένες σπηλιές της φαντασίας μου…Και ύστερα, στον ερχομό μου προς τα εδώ, θρυψάλιασα μνήμες και βιώματα και κάθε τι πραγματικό και τα σκόρπισα στο δρόμο μου.

Μα τώρα επιτέλους είμαι εδώ. Στο τέλος του ουράνιου τόξου, εκεί που λένε πως όποιος φτάσει, τον περιμένει ένας θησαυρός. Διαφορετικός για τον καθένα-ανάλογα με τον πόθο της ψυχής του.» Έκανε να απλώσει το χέρι της ψάχνοντας το δικό του. Εκείνου του αγγέλου που της είχε υποσχεθεί πριν από χρόνια πως θα της κρατούσε το χέρι σαν έφταναν στην άκρη του κόσμου. Γιατί μόνο αν έφταναν εκεί μαζί θα αποκτούσε νόημα αυτό το ταξίδι. Πόσο απέραντο ήταν αλήθεια αυτό το κενό που ένιωθε. Σχεδόν όσο απέραντος είναι και τούτος ο ορίζοντας που όσο κι αν πασχίζει, δεν καταφέρνει να προσδιορίσει το πέρας του.

Απογοητευμένη στρέφει πάλι το βλέμμα της στο ουράνιο τόξο που σχηματίζει μια πολύχρωμη γέφυρα πάνω από αυτό το σκοτεινό αλλά στάσιμο ποτάμι. Ο θησαυρός είναι στην αντίπερα όχθη και ο μόνος τρόπος για να τον φτάσει είναι να διασχίσει τούτα τα σκοτεινά νερά και να περάσει απέναντι. Αποφασίζει να το τολμήσει. Παίρνει βαθιά ανάσα και βουτάει, μα…Τι παράξενο! Δεν ακούστηκε παφλασμός. Δε σάλεψε καν το νερό. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ ούτε εκείνη, ούτε η βουτιά.

Ένιωσε να την τραβάει κάτω το ποτάμι. Σάστισε. Ξάφνου άρχισαν να περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια της εικόνες. Άλλες ασπρόμαυρες και άλλες με χρώμα. Όλα εκείνα που είχε παραπετάξει στον ερχομό της εδώ, τώρα προβάλλονταν για κείνη μόνο, σαν σινεμά. Πάσχιζε να βγει στην επιφάνεια. Είχε ανάγκη από οξυγόνο, μα το ποτάμι την κρατούσε στον πάτο. Ώσπου έχασε τις αισθήσεις της…

Και τότε…Τότε σαν οπτασία εμφανίστηκε μπροστά της ο άγγελός της…Ήταν πιο φωτεινός από όσο θυμόταν. Και της χαμογελούσε! Της χαμογελούσε με εκείνο το καλοσυνάτο χαμόγελο που τόσο της είχε λείψει όλα αυτά τα χρόνια. Άπλωσε το χέρι του και την πήρε κοντά του. Κάτω από τη φτερούγα του. Ναι, είχε αποκτήσει δυο πελώρια ολόλευκα φτερά. Πάντα είχε φτερά. Ακόμα και όταν ήταν στη γη. Όμως μόνο εκείνη τα έβλεπε. Και εκείνος το καταλάβαινε και της έγνεφε να μην το ομολογήσει. Μα τώρα τα φτερά του μεγάλωσαν. Ίσως να έγινε αρχηγός των αγγέλων…Ίσως…

Μια δύναμη την έσπρωξε προς τα πάνω. Το ποτάμι την είχε ξεβράσει στην άκρη του ουράνιου τόξου, ακριβώς μπροστά στο θησαυρό. Σαν από όνειρο ξύπνησε και αντίκρισε ένα μεγάλο τσουβάλι και μέσα του κάτι λαμπύριζε. Με λαχτάρα μικρού παιδιού όρμισε να το ανοίξει. Και τότε ξεχύθηκαν από μέσα αμέτρητες φωτεινές πυγολαμπίδες που στο πετάρισμά τους έμοιαζαν με χρυσαφένια βροχή. Ξάπλωσε στο γρασίδι και παρατηρούσε τα σύννεφα που βιάζονταν κάπου να πάνε. Μετά κοίταξε ξανά τις πυγολαμπίδες και έβγαλε ένα πολύ δυνατό γέλιο σαν να είχε αντικρίσει το πιο αστείο θέαμα στον κόσμο. «Θησαυροί και παραμύθια», ψέλλισε. Μα τον θησαυρό τον είχε ήδη βρει. Κάτω από τη φτερούγα του αγγέλου της, εκεί ήταν…