H xwra tou pote

Μη! Μη μιλάς! Δεν πρέπει να μας ακούσουν οι άλλοι. Ξέρεις…Εκείνοι οι δαίμονες -μερικοί τους λένε και φόβους- που άλλοτε παίρνουν τη μορφή ανθρώπων και άλλοτε δεν τους βλέπεις μα το ξέρεις πως είναι εκεί. Τους αισθάνεσαι στο πετσί σου, μέσα σ’ αυτή την ακαθόριστη ανατριχίλα που διαπερνά το σώμα σου σαν ρεύμα ηλεκτρικό. Μπορείς αν θέλεις να κλείσεις τα μάτια σου. Κλείσ’ τα! Κλείσ’ τα όσο πιο σφιχτά μπορείς. Μπορείς αν θέλεις ακόμα και να μετρήσεις ως το δέκα –όπως κάναμε παιδιά- και να περιμένεις να εξαφανιστούν ή και να τρέξεις σαν τον άνεμο, αν το επιθυμείς. Όμως όσο μακριά κι αν τρέξεις, όσες φορές και αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια, θα είναι εμπρός σου. Θα προσπαθείς να βγεις από αυτό το όνειρο, θαρρείς- μα θα διαπιστώνεις πως είσαι ξυπνητός. Κι αυτοί θα είναι εκεί. Με τη μορφή του χειρότερου εφιάλτη σου θα παίρνουν σάρκα και οστά. Καλωσήλθες στη Χώρα του Ποτέ.

Να συμβιβαστείς. Με αγάπη που υπονοείται -να συμβιβαστείς. Εδώ κανείς δε θα σου πει το σ’ αγαπώ. Γιατί εδώ λέμε αλήθειες μοναχά. Και οι αλήθειες πρέπει να σου σκίζουν στα δύο την καρδιά. Την καρδιά, ναι, άφησέ την εδώ. Δεν την χρειάζεσαι τώρα πια. Γιατί αυτά που θέλησες πιο πολύ στην πρότερη ζωή σου, εδώ θα τα αντικαταστήσεις με όλα αυτά που δε θ’ αποκτήσεις ποτέ. Και η ψυχή σου θα τρέχει αέναα κόντρα στο ρεύμα μέσα στις πιο μεγάλες λεωφόρους που έχει φανταστεί ανθρώπου νους. Θα πεθαίνει ξανά και ξανά. Και κάθε φορά θα σπαράζει όλο και πιο δυνατά. Πιο δυνατά…Ωσότου να μην αντέχεις ούτε εσύ ο ίδιος το μοιρολόι της. Καλωσήλθες στη Χώρα του Ποτέ.

Τις νύχτες δε θα κοιμάσαι. Θα είσαι καταραμένος να ακροβατείς μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μεταξύ σκότους και φωτός. Θα τριγυρίζεις μέσα σε άδειους χώρους σαν σκιά που γυρεύει να ενσωματωθεί σε ένα κορμί. Οι μέρες σου θα είναι σύντομες και σκοτεινές. Δε θα ανήκεις πουθενά. Θα βάζεις τα δυνατά σου μα θα είσαι πάντα εκείνο το παιδί που κάθεται μόνο του στην άκρη της σχολικής αυλής. Θα πετυχαίνεις τους στόχους σου μόνο για να διαπιστώσεις πως δεν είναι δικοί σου. Θα ασφυκτιάς μέσα στη ζωή που σου στήσανε και θα φωνάζεις μ’ όλη σου τη δύναμη μα δε θα βγαίνει φωνή. Καλωσήλθες στη Χώρα του Ποτέ.

Εδώ τα παραμύθια πάντα τελειώνουν άδοξα. Ο λύκος σκότωσε την κοκκινοσκουφίτσα και η ωραία κοιμωμένη δεν ξύπνησε ποτέ…Η σταχτοπούτα έμεινε να σκαλίζει τις στάχτες και το ασχημόπαπο δεν έγινε κύκνος…Η κακιά μητριά εξολόθρευσε τη χιονάτη και ο βάτραχος δε μεταμορφώθηκε σε πρίγκιπα…Γιατί εδώ ζούμε εμείς καλά μα αυτοί καλύτερα. Καλωσήλθες στη Χώρα του Ποτέ.